Met al weer geruchten van de opvolger Fujifilm X-E2, geef ik nog een review van de X-E1 bij concertfotografie.
De muziekstijlen die ik fotografeer zijn uiteenlopend van jazz, wereldmuziek, dans en ‘pop’ . Ik kom daardoor in veel verschillende concertzalen en buiten locaties. Elk concert of zaal waar een concert plaats vindt, heeft zo zijn eigen lichtomstandigheid. Deze zijn uitermate divers. Bij het fotograferen bij weinig licht is de kwaliteit van het objectief en camera essentieel. Voornamelijk maak ik gebruik van autofocus, waar Nikon in uitblinkt bij zulke lichtomstandigheden.
Ik fotografeer met de Nikon D800 en D700, dus waarom zou ik eigenlijk gaan fotograferen met een systeemcamera. Voor mij is de reden eenvoudig, namelijk de spiegel die ontbreekt bij een systeemcamera.
Het komt vaak voor, dat ik bij een concert zit of een dansvoorstelling, waarbij het geluid van een spiegel, dat op en neerklapt, zeer storend werkt. Zeker als je ook nog met meerdere fotografen fotografeert, dan heb je eigenlijk een extra muzikant erbij. De klikfotograaf.
Bij concertfotografie maak je vaak gebruik van hoge ISO waarden. Zeker als je objectief niet lichtsterk is. En compacte camera’s presteerden daar zeer slecht in. Vaak was ISO 800 het maximale. Tegenwoordig is dit gelukkig verbeterd en ik ben zeer te spreken over de Fujifilm X-E1. Binnenkort fotografeer ik met de Fujifilm XF 55-200mm F 3.5-4.8 R LM OIS.
En kan ik nu zelfs kwalitatief goede foto’s maken, die ik ook nog durf uit te vergroten en er een expo mee te vullen.
(some photos of Snarky Puppy at The Melkweg Amsterdam)
Minpunten:
- Autofocus is soms te traag, vooral bij popconcerten, waarbij het licht dynamisch en de muzikant bewegelijk.
- Zowel de 18-55 als de 55-200 zijn niet super lichtsterk, dus je hebt redelijk wat licht nodig.
PlusPunten:
- Beeldkwaliteit. Weinig storende ruis bij ISO 3200.
- Vrij geruisloos.
- RAF bestanden (Raw bestanden)
